امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند:
«کُلَّمَا قَوِیَتِ الْحِکْمَةُ ضَعُفَتِ الشَّهْوَة»
(غرر الحکم و درر الکلم، ص 535)
هرگاه حکمت قوی شود، شهوت ( خواهش‌هاینفسانی انسان) ضعیف می‌شود.
حکمت بیاموزیم!
برای اینکه نسبت به چگونگی رفتار حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها با امیرالمؤمنین علیه‌السلام و میزان اطاعت‌پذیری او از آن حضرت آگاهی بیابیم کافی است به روایتی از امام بقر علیه‌السلام توجه کنیم.
در این روایت آمده است که: در جریان طعام دادن اهل بیت علیهم‌السلام به مسکین و یتیم و اسیر که در ذیل آیه 7 و 8 سوره‌ی انسان ذکرشده است، هنگامی‌که مسکینی بر در خانه‌ی اهل بیت آمد و از ایشان طلب طعام کرد، حضرت علی علیه‌السلام از فاطمه سلام‌الله‌علیها خواست تا از آنچه در منزل دارند به مسکین انفاق کند.
پاسخی که حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها به امیرالمؤمنین علیه‌السلام دادند بسیار جالب و قابل تأمل است. آن حضرت خطاب به امیرالمؤمنین عرضه داشتند:
«أَمْرُکَ سَمْعٌ یَا ابْنَ عَمِ وَ طَاعَة» [1] ( اى پسر عمو! فرمان تو شنیدنى و مورد اطاعت است).
امیرالمؤمنین علیه‌السلام هم امام حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها بود و هم همسر ایشان و فاطمه سلام‌الله‌علیها اگرچه دختر دردانه‌ی رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله بود ولی خود را مطیع امام و همسرش می‌دانست و این درس بزگی است از ولایت‌مداری آن حضرت و اطاعت پذیری ایشان از همسر.
احسان و بخشش به دیگران فضیلت است؛ ولی فضیلت برتر از آن بخشش چیزی است که خود انسان به آن چیز نیاز دارد.به همین جهت است که خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
« لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ» (هرگز به نیکى نخواهید رسید تا از آنچه دوست مىدارید انفاق کنید
اهل بیت رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله نمونه کامل انسان‌هایی بودند که به این فضیلت آراسته بودند و از آنچه خوشان به آن نیاز داشتند، به دیگران انفاق کردند. ماجرای اطعام مسکین و یتیم و اسیر که در ذیل آیه 7 و 8 سوره انسان آمده است، نمونه‌ای از این ایثار و از خودگذشتگی اهل بیت علیهم‌السلام است.
روایت شده: مردى نزد رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله آمد و از گرسنگى شکایت کرد. پس پیامبر کسی را به خانه هاى همسرانش فرستاد (تا از آنان برای فقیر غذا بگیرد) و آنان گفتند: جز آب چیزى نداریم.
پیامبر فرمود: «چه کسى این مرد را امشب میهمان مىکند»؟ على علیه‌السلام گفت: من یا رسول اللّه»، سپس نزد فاطمه سلام‌الله‌علیها آمد و از او پرسد: «ای دختر رسول خدا (ص)از خوراکی‌ها چه چیزی در خانه داریم؟
فاطمه (س) پاسخ داد: « مَا عِنْدَنَا إِلَّا قُوتُ الصِّبْیَةِ لَکِنَّا نُؤْثِرُ ضَیْفَنَا » (نزد ما جز غذاى بچه ها چیزى نیست، ولى ما آن را به مهمانمان مى دهیم).
على (ع) فرمود: « یَا ابْنَةَ مُحَمَّدٍ، نَوِّمِی الصِّبْیَةَ، وَ أَطْفِئِی الْمِصْبَاحَ» ( ای دختر رسول خدا؛ بچه ها را بخوابان و چراغ را خاموش کن).
فاطمه س نیز چنین کرد و در تاریکی غذای خود را به مهمان دادند تا مهمان متوجه نشود میزبان چیزی برای خوردن ندارد!
ابوالفتوح رازی مفسر نامدار شیعه (متوفی 556 هجری قمر) نیز حکایت فوق را با مقداری تفاوت نقل کرده است .
بی‌جهت نیست که فاطمه سلام‌الله‌علیها « أُمّ أبیها » (مادر پدرش) نامیده شد؛ چرا که رفتار آن حضرت با پدرش رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله در ایثار و ازخودگذشتگی بمانند رفتار یک مادر نسبت به فرزندش است.
زمخشرى که یکى از مفسرین بزرگ اهل تسنن است، در تفسیر کشاف روایت کرده:
«عن النبی صلى اللَّه علیه و سلم أنه جاع فی زمن قحط فأهدت له فاطمة رضى اللَّه عنها رغیفین و بضعة لحم آثرته بها» [1]
در زمانى که قحطى رخ داده بود، فاطمه (س) پدرش رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله را بر خویشتن مقدم داشت و دو چانه خمیر نان و یک تکه گوشت براى آن حضرت فرستاد.
تعداد صفحات : 0