یادداشت‌های یک طلبه

از ربیع، حاجب و شخص مورد اعتماد منصور خلیفه عباسی نقل شده که وقتی منصور، جعفر بن محمد ( حضرت امامصادق علیه‌السلام) را احضار کرد من ایشان را هنگام داخل شدن بر منصور دیدم که لبانش می‌جنبید و هر اندازه لبانش را می‌جنبانید خشم منصور فرو می‌نشست تا اینکه منصور آن جناب را نزدیک خود نشانید و از او خوشنود گشت، چون آن حضرت از نزد منصور بیرون آمد، به ایشان عرض کردم: همانا منصور سخت بر تو خشمناک بود و چون شما بر او وارد شدى لبان خود را مى‏جنباندى و هرگاه لبانت را می‌جنباندى خشم او فرو مى‏نشست، شما چه مى‏گفتى؟ حضرت فرمود: دعاى جدم حسین علیه السلام را می‌خواندم. عرض‌ کردم: قربانت گردم آن دعا چیست؟ حضرت فرمود: این دعا را می‌خواندم که:

« یَا عُدَّتِی عِنْدَ شِدَّتِی‏ وَ یَا غَوْثِی عِنْدَ کُرْبَتِی احْرُسْنِی بِعَیْنِکَ الَّتِی لَا تَنَامُ وَ اکْنُفْنِی بِرُکْنِکَ الَّذِی لَا یُرَامُ»

( اى پناه من در سختى‌‌ام، اى فریادرس من در درماندگى‌ام! من را با چشم خودت که هرگز نمی‌خوابد حراست فرما و با رکن خودت که سست و ویران نمى‏شود حمایت فرما).

ربیع گوید: پس من آن دعا را حفظ کردم و هرگز پیش آمد دشوارى براى من پیش نیامد جز اینکه این دعا را خواندم و به برکت این دعا برطرف شد

مفید، محمد بن محمد، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 184، 2جلد، کنگره شیخ مفید - قم، چاپ: اول، 1413 ق.