یادداشت‌های یک طلبه

مرحوم آیت‌الله حاج میزرا على‌آقا شیرازى کسی بود که مرحوم استاد مطهرى مدتى در اخلاق و عرفان بهره‌‌هاى معنوى فراوان از او برده است. شهید مطهری درباره ایشان می‌فرماید:

«از استاد خودم عالم جلیل القدر،مرحوم آقاى حاج میرزا على آقا شیرازى (اعلى اللّه مقامه) که از بزرگترین مردانى بود که من در عمر خود دیده‌ام و به راستى نمونه‌اى از زهّاد و عبّاد و اهل یقین و یادگارى از سلف صالح بود که در تاریخ خوانده‌ایم ... او خودش یک نهج البلاغۀ مجسّم بود، مواعظ نهج البلاغه در اعماق جانش فرو رفته بود. براى من محسوس بود که روح این مرد با روح امیر المؤمنین (ع) پیوند خورده و متصل شده است.راستى من هر وقت حساب مى‌کنم، بزرگترین ذخیرۀ روحى خودم را درک صحبت این مرد بزرگ مى‌دانم». [1]

ایشان این رؤیاى شنیدنیرا از استاد خویش نقل می‌کنند که:

ایشان (مرحوم آیت‌الله حاج میزرا على‌آقا شیرازى) یک روز ضمن درس در حالى که دانه‌هاى اشکشان بر روى محاسن سفیدشان مى‌چکید این خواب را نقل کردند، فرمودند: «در خواب دیدم مرگم فرا رسیده است؛ مردن را همان طورى که براى ما توصیف شده است، در خواب یافتم؛ خویشتن را جدا از بدنم مى‌دیدم و ملاحظه مى‌کردم که بدن مرا به قبرستان براى دفن حمل مى‌کنند. مرا به گورستان بردند و دفن کردند و رفتند. من تنها ماندم و نگران که چه بر سر من خواهد آمد؟! ناگاه سگى سفید را دیدم که وارد قبر شد. در همان حال حس کردم که این سگ، تندخویى من استکه تجسم یافته و به سراغ من آمده است. مضطرب شدم. در اضطراب بودم که حضرت سید الشهداء (ع) تشریف آوردند و به من فرمودند: غصّه نخور، من آن را از تو جدا مى‌کنم». [2]

---